"Παντού Εκείνος, παρών και άγρυπνος!
Και με πληροφορεί στα βάθη της καρδιάς μου, ότι βλέπει τους αγώνες και τις αγωνίες μου ...τους φόβους και ...τους πόθους μου! Σκύβει στις προσευχές μου... Την ταπεινή μου μετάνοια, κάποιο κρυφό μου δάκρυ, δέχεται πατρικά. Της κάθε μέρας χαρούμενα και δυσάρεστα, πικρά ή γλυκύτατα τα βλέπει όλα....
Ακούω τη φωνή Του: "Έχε θάρρος! Εδώ είμαι...Μη φοβού... Τας εντολάς μου τήρησον. Αγωνίζου τον καλόν αγώνα μέχρι τέλους... Τίποτε δεν μου διαφεύγει... Για σένα κρατούν οι άγγελοι τον στέφανον της ζωής!".
Μία από τις πάρα πολλές προσευχές που βρέθηκαν στα χειρόγραφα της πολυαγαπημένης Μαρίας-Μάχης.
Η ψυχή σου, άγγελέ μου, ήταν της αγάπης, της ταπείνωσης, της συγχώρησης και της ελεημοσύνης.
Ναι, πρέπει η θλίψη μας να αποβεί το λίκνο της χαράς μας. Γιατί;
Διότι ο Θεός ως ο καλύτερος Πατέρας μας ξέρει, έχει τους δικούς Του, ίσως μη κατανοητούς προς το παρόν για μας λόγους της κλήσης και του τρόπου της εξόδου μας εκ του κόσμου τούτου.
Ναι, ο Θεός, ως άριστος Γεωργός, άλλες φορές δρέπει ώριμους καρπούς από το περιβόλι του κόσμου, άλλες φορές συλλέγει ολάνθιστα μυρωδάτα μπουμπούκια. Για να εμπλουτίσει είτε το τραπέζι, το Μεγάλο Δείπνο της Βασιλείας Του, είτε για να ωραΐσει με τα εύοσμα κρίνα το ολάνθιστο ανθοδοχείο της Βασιλείας Του.
Εύοσμο μπουμπούκι!
Άγγελέ μας!
Σ' αγαπάμε!!!!
Ο ευχαριστήριος "θρήνος", η ευγνώμων χαρμολύπη της μάνας επιβεβαιώνει το του Αποστόλου Παύλου: "Ίνα μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου