Η ζωή μας κυλάει τραχιά και αμείλικτη!
Ολοταχώς προς το τέρμα οδεύουμε...
Στη στροφή λίγο πιο κάτω
ίσως-ίσως ο δρόμος τελειώνει...
Περπατάμε μαζί,
για να δίνει ο ένας κουράγιο στον άλλον!
Μα τι κάνεις; Γιατί ξεμακραίνεις;
Μίκρυνε λίγο τα βήματά σου,
να μπορέσω σιμά σου να φθάσω.
Εσύ βιάζεσαι, δρασκελίζεις γοργά,
μα εγώ, δες, χωλαίνω.
Μη θυμώνεις για τη δική μου αργότητα.
Μέτρο του άλλου μην έχεις τη δική σου ικανότητα.
Όποιος έχει τη δύναμη,
του αδύνατου οφείλει να σηκώσει το ασθένημα.
Θυμήσου! Υπόσχεση έδωσες να μη φθάσεις μονάχος-η στο τέρμα. (Σ.Κ.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου