Βρήκα σε κάποιο ιστολόγιο (εδώ) τις παρακάτω φωτογραφίες.
Μου προξένησαν ανάμικτα συναισθήματα.
Τις αναρτώ με κάποια δικά μου σχόλια.
Κάντε κι εσείς τους δικούς σας συνειρμούς...
ανακαλέστε τις δικές σας αναμνήσεις!
Τάξεις(!) πολυπληθείς... ξυπόλητα παιδιά...το ταγάρι αντί για τσάντα κρεμασμένο στο παμπάλαιο θρανίο...
Δεν μπορώ να προσδιορίσω χρονικά τη φωτογραφία. Μπορεί να είναι προπολεμική ή αμέσως μετά τον πόλεμο σε κάποιο χωριό που είχε δοκιμαστεί σκληρά από τους γερμανοϊταλοβουλγάρους ή τον εμφύλιο σπαραγμό. Ξέρω πάντως πως η θεία μου υπηρέτησε ως δασκάλα στη Γερακώνα του νομού Κιλκίς το 1950 με τέτοιες συνθήκες (θα βρείτε την σχετική ανάρτηση εδώ). Κι άφησε τη σφραγίδα της αγάπης της όχι μόνο στα παιδιά της, αλλά και σ' όλο το χωριό. Τότε μετρούσε πιο πολύ το "πύρωμα της καρδιάς" κι όχι οι γνώσεις.
Γονατιστά τα παιδάκια...ούτε θρανίο...ούτε σχολικά (βιβλία, μολύβια, τετράδια)...
τα μάτια καρφωμένα στο δάσκαλο ή τη δασκάλα, τα χεράκια πρόθυμα υψωμένα...
ο εγκέφαλος πεντακάθαρος (από εικόνες τηλεόρασης, tablet,κινητών) ρουφάει σαν σφουγγάρι...
Τέτοια προσήλωση στο μάθημα δεν νομίζω ότι μπορούμε να τη βρούμε στα σημερινά παιδιά!
Έξι-έξι στα θρανία και απόλυτη ...ξυποληταρία.
Τα κεφαλάκια κουρεμένα...Ολοφάνερη φτώχεια!
Υπάρχουν τουλάχιστον κάποια βιβλία.
Η ξυλόσομπα στη μέση της τάξης.
Θυμάμαι από τις διηγήσεις των γονέων μου πως έπρεπε να πηγαίνουν τα παιδιά με τη σειρά ξύλα για να την "ταΐσουν".
Κι ο μαυροπίνακας ...μα γιατί δεν έχετε διαδραστικό πίνακα και προτζέκτορα;
27 Φεβρουαρίου του 1946 λέει η ημερομηνία που είναι γραμμένη στον πίνακα!
Τα παιδιά καλοντυμένα και καλοχτενισμένα και τα θρανία φαίνονται περιποιημένα ...
Σίγουρα βρισκόμαστε στο σχολείο κάποιας πόλης,
ίσως σε κάποια ακριβή γειτονιά ή σε κάποιο ιδιωτικό σχολείο.
Μπλε ποδίτσες με άσπρα γιακαδάκια. Αυτή η φωτογραφία μου θυμίζει τα δικά μου μαθητικά χρόνια στο δημοτικό (δεκαετία του'60).
Η αναμνηστική φωτογραφία! Τα κορίτσια μπροστά, τα αγόρια πίσω κι ο δάσκαλος στη μέση κοστουμαρισμένος! (Κι αυτή πρέπει να είναι από τη δεκαετία του '60).
Αρκετά περιποιημένα και όμορφα παιδάκια. Τα χέρια σταυρωμένα. Στο σχολείο υπήρχε πειθαρχία και σεβασμός. Δεν φαίνονται ιδιαίτερα ζορισμένα τα παιδιά από την αυστηρή πειθαρχία και τους κανόνες. Ίσα-ίσα τα ματάκια τους προδίδουν χαρά και ηρεμία.
"Τζιζ! ποιος σε χτύπησε, φίλε μου;" Αθώα παιχνίδια και πειράγματα!
Φωτογραφίες-μνήμες μιας φτωχής και στερημένης εποχής!
Άραγε είναι πιο ευτυχισμένα τα σημερινά παιδιά,
οι μαθητές των σύγχρονων εξοπλισμένων σχολείων;
Θα ήθελα τα σχόλιά σας!
Μου προξένησαν ανάμικτα συναισθήματα.
Τις αναρτώ με κάποια δικά μου σχόλια.
Κάντε κι εσείς τους δικούς σας συνειρμούς...
ανακαλέστε τις δικές σας αναμνήσεις!
Τάξεις(!) πολυπληθείς... ξυπόλητα παιδιά...το ταγάρι αντί για τσάντα κρεμασμένο στο παμπάλαιο θρανίο...
Δεν μπορώ να προσδιορίσω χρονικά τη φωτογραφία. Μπορεί να είναι προπολεμική ή αμέσως μετά τον πόλεμο σε κάποιο χωριό που είχε δοκιμαστεί σκληρά από τους γερμανοϊταλοβουλγάρους ή τον εμφύλιο σπαραγμό. Ξέρω πάντως πως η θεία μου υπηρέτησε ως δασκάλα στη Γερακώνα του νομού Κιλκίς το 1950 με τέτοιες συνθήκες (θα βρείτε την σχετική ανάρτηση εδώ). Κι άφησε τη σφραγίδα της αγάπης της όχι μόνο στα παιδιά της, αλλά και σ' όλο το χωριό. Τότε μετρούσε πιο πολύ το "πύρωμα της καρδιάς" κι όχι οι γνώσεις.
Γονατιστά τα παιδάκια...ούτε θρανίο...ούτε σχολικά (βιβλία, μολύβια, τετράδια)...
τα μάτια καρφωμένα στο δάσκαλο ή τη δασκάλα, τα χεράκια πρόθυμα υψωμένα...
ο εγκέφαλος πεντακάθαρος (από εικόνες τηλεόρασης, tablet,κινητών) ρουφάει σαν σφουγγάρι...
Τέτοια προσήλωση στο μάθημα δεν νομίζω ότι μπορούμε να τη βρούμε στα σημερινά παιδιά!
Έξι-έξι στα θρανία και απόλυτη ...ξυποληταρία.
Τα κεφαλάκια κουρεμένα...Ολοφάνερη φτώχεια!
Υπάρχουν τουλάχιστον κάποια βιβλία.
Η ξυλόσομπα στη μέση της τάξης.
Θυμάμαι από τις διηγήσεις των γονέων μου πως έπρεπε να πηγαίνουν τα παιδιά με τη σειρά ξύλα για να την "ταΐσουν".
Κι ο μαυροπίνακας ...μα γιατί δεν έχετε διαδραστικό πίνακα και προτζέκτορα;
27 Φεβρουαρίου του 1946 λέει η ημερομηνία που είναι γραμμένη στον πίνακα!
Τα παιδιά καλοντυμένα και καλοχτενισμένα και τα θρανία φαίνονται περιποιημένα ...
Σίγουρα βρισκόμαστε στο σχολείο κάποιας πόλης,
ίσως σε κάποια ακριβή γειτονιά ή σε κάποιο ιδιωτικό σχολείο.
Μπλε ποδίτσες με άσπρα γιακαδάκια. Αυτή η φωτογραφία μου θυμίζει τα δικά μου μαθητικά χρόνια στο δημοτικό (δεκαετία του'60).
Η αναμνηστική φωτογραφία! Τα κορίτσια μπροστά, τα αγόρια πίσω κι ο δάσκαλος στη μέση κοστουμαρισμένος! (Κι αυτή πρέπει να είναι από τη δεκαετία του '60).
Αρκετά περιποιημένα και όμορφα παιδάκια. Τα χέρια σταυρωμένα. Στο σχολείο υπήρχε πειθαρχία και σεβασμός. Δεν φαίνονται ιδιαίτερα ζορισμένα τα παιδιά από την αυστηρή πειθαρχία και τους κανόνες. Ίσα-ίσα τα ματάκια τους προδίδουν χαρά και ηρεμία.
"Τζιζ! ποιος σε χτύπησε, φίλε μου;" Αθώα παιχνίδια και πειράγματα!
Φωτογραφίες-μνήμες μιας φτωχής και στερημένης εποχής!
Άραγε είναι πιο ευτυχισμένα τα σημερινά παιδιά,
οι μαθητές των σύγχρονων εξοπλισμένων σχολείων;
Θα ήθελα τα σχόλιά σας!
1 σχόλιο:
Τι μπορούμε να πούμε; "Εμνήσθημεν ημερών αρχαίων..." Και σίγουρα η ευτυχία (αλλά και η ακαδημαϊκή επίδοση) δεν είναι συνάρτηση των υλικών μέσων και των εξωτερικών συνθηκών. Αν μπορούσαμε να θυμόμαστε (και να θυμίζουμε) τέτοιες εικόνες κάθε φορά που μας πιάνει η γκρίνια για την "έλλειψη" ή την "ανέχεια" (του τελευταίου γκάτζετ), ίσως θα ήμασταν πιο συγκρατημένοι στις ατέλειωτες απαιτήσεις μας.
Δημοσίευση σχολίου