Η πλαγιά του κυρ-Βαγγέλη

 

Κάποιοι αφήνουν πίσω τους συντρίμμια, ας πούμε μια ολόκληρη χώρα ρημαγμένη. 

Κάποιοι αφήνουν στη γενιά που μας ακολουθεί χρέη κι αδιέξοδα. 

Ο κυρ-Βαγγέλης αφήνει μια πλαγιά δενδροφυτεμένη και περιποιημένη από τα ίδια του τα χέρια. 

Μια πλαγιά στους πρόποδες του βουνού Σιβρί στο Παλιόκαστρο Θεσσαλονίκης. 

Φύτεψε μόνος του εκατοντάδες δεντράκια και θάμνους. 

Εγκατέστησε σύστημα ποτίσματος με δικά του έξοδα  κι όπου δεν μπόρεσε τα πότιζε ο ίδιος αφιερώνοντας πολλές ώρες μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού.

Κάθε απόγευμα θα τον έβρισκες στην όμορφη πλαγιά ν΄αγωνίζεται, μόνος, με τις έγνοιες και τα προβλήματά του, αλλά με μια γλυκύτητα κι αγάπη για τη γη, για τη φύση, για τον τόπο μας. 

Σε μια εποχή που ζούμε τόσο εγωιστικά, που μας νοιάζουν μόνο τα δικά μας, (αυτά για τα οποία έχουμε τίτλους ιδιοκτησίας), ο κυρ-Βαγγέλης είναι ένα υπέροχο παράδειγμα, μια αχτίδα φωτός.

Εύχομαι να ζήσει χρόνια πολλά και να ιδεί τα δεντράκια του να"κρουν" τον ουρανό και τα εγγόνια του γερά και δυνατά να ξαποσταίνουν στον ίσκιο τους.

Σ' ευχαριστούμε, κυρ-Βαγγέλη!

 

Η πλαγιά του κυρ-Βαγγέλη

*Ξέρω είμαι εντελώς ανεπίκαιρη. Έπρεπε να γράφω για τα "κουρεμένα" ομόλογα και το ξεπούλημα της Ελλάδας. Τώρα είναι πολύ αργά για δάκρυα. Πιστεύω όμως πως μέσα στο σκότος και το έρεβος που έχουμε βυθιστεί, έχουμε ανάγκη από μια σπιθίτσα, ένα φωτάκι, μια σχισμή ελπίδας.

Αυτά τα φωτάκια ψάχνω να βρω.

Στη Ραψάνη

Το περασμένο Σάββατο χαρήκαμε άλλη μια υπέροχη εκδρομή με ανεπανάληπτη παρέα και σύμμαχο έναν καταπληκτικό καιρό αυτή τη φορά στην πανέμορφη Ραψάνη, τα Τέμπη και το Μοναστήρι Κομνηνείου Στομίου. 

Μια ακόμη ευκαιρία μας έδωσαν τα Σεμινάρια Γονέων του Σχολείου μας να περάσουμε μια μέρα στη φύση παιδιά και γονείς και εργαζόμενοι στο Σχολείο (Εκαπαιδευτήρια "Ο Απόστολος Παύλος"). Ευλογίες πνευματικές στο Μοναστήρι του Στομίου, προσκύνημα στην Αγία Παρασκευή Τεμπών και θέα του Πηνειού, πορεία σε πανέμορφο δάσος στον Κάτω Όλυμπο, πικ-νικ στο προαύλιο της Αγίας Παρασκευής έξω από τη Ραψάνη, καφές στην πλατεία του χωριού, εσπερινός στην Παναγία, παρέα με τον Άγιο Γεώργιο τον τοπικό Άγιο. Με κέφι, με καλή διάθεση, με ατέλειωτο παιχνίδι για τα παιδιά και όμορφες συζητήσεις για τους μεγάλους. Σίγουρα πρέπει να το επαναλάβουμε με κάποιον άλλον προορισμό.

  

Η όμορφη παρέα μας στον αυλόγυρο της Μονής Κομνηνείου (Αγίου Δημητρίου και Παναγίας) Στομίου Λάρισας

Βασιλικά και αηδημητριάτικα στολίζουν τη βρύση στο προαύλιο του μοναστηριού.

 

Απίστευτο δάσος πάνω από τη Μονή

 

Λουκουμάκι και κασέτες με ομιλίες του μακαριστού π.Αθανασίου ήταν η ευλογία από τον π.Συμεών.

 

Στάμνες, κανάτια, γάστρες και κάθε λογής πήλινα δημιουργήματα περιμένουν αγοραστές στα Τέμπη που όταν ολοκληρωθούν οι σήραγγες θα χαθούν από προσώπου οδηγών και ταξιδιωτών.

  

Ο Πηνειός στα Τέμπη είναι γοητευτικός.

 

Παιχνίδι με τα γατάκια. Τρυφερότητες μεταξύ μικρών πλασμάτων.

 

Αυτή η καταπληκτική πλατεία της Ραψάνης με τα γιγάντια πλατάνια, 

το ωραίο πλακόστρωτο, τα καφενεία ένα γύρο και την απίστευτη θέα.

 

Από την πλατεία της Ραψάνης βλέπουμε την τελευταία κορφούλα του Ολύμπου 

πάνω από τα Τέμπη και στο βάθος τον Κίσσαβο. 

 

Πόσο ψηλό μπορεί να είναι ένα δέντρο!

 

Το εσωτερικό του Ναού της Παναγίας όπου παρακολουθήσαμε τον Εσπερινό 

στον οποίο έψαλαν δικοί μας ψαλτάδες.

 

Ο νεομάρτυς Άγιος Γεώργιος, το κλέος της Ραψάνης, μαρτύρησε σε ηλικία 20 ετών. 

Τα λείψανά του ως πολύτιμος θησαυρός φυλάσσονται στον Ιερό Ναό της Παναγίας.

 

"Ξεδιψάστε, παιδιά, με το πεντακάθαρο γάργαρο νερό του Ολύμπου."

 

Κάποιες Ραψανιώτισσες επιμένουν στην ανθοκομία.

Σ' αυτήν την όμορφη αυλή κάναμε το πικ-νικ μας.

 

Όση ώρα ήμασταν στο εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής δεν σταμάτησε η καμπάνα. 

Όλα τα πιτσιρίκια βρήκαν την ευκαιρία να κωδωνοκρούσουν. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τα μικρά.

΄Οσοι δεν ήρθαν μαζί μας ...Ε Χ Α Σ Α Ν ! ! !

"Κύριε, ως θέλεις και ότε θέλεις, μόνον χωρίς αισχύνης και παραπτωμάτων"

Με συγκλόνισε το άθλιο τέλος του Καντάφι, όχι τόσο γιατί ως άνθρωπο τον λυπήθηκα, αλλά γιατί επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά ότι το χέρι του Θεού πέφτει φοβερό πάνω στους υβριστές και τους άδικους. Και απορώ, πώς δεν παραδειγματίζονται οι ασκούντες παράνομα και απάνθρωπα την εξουσία από το φριχτό τέλος τόσων προηγηθέντων τυράννων; Τόσο λοιπόν μωραίνονται και μένουν κολλημένοι στο "θρόνο" τους, παρόλο που τον βλέπουν να καταρρέει, οδηγούν τη χώρα τους σε αιματοκύλισμα, προκαλούν το θάνατο ή τον ακρωτηριασμό ή τον βαρύτατο τραυματισμό χιλιάδων αθώων υπηκόων τους, καταστρέφουν την οικονομία τους, αφήνουν μαύρο και φριχτό το όνομά τους στην ιστορία ... Άραγε τι προσδοκούν; Σε τι ελπίζουν;
Μάλλον επιτρέπει ο Κύριος να μωρανθούν για να καταεξευτελιστούν και να οδηγηθούν από τις ίδιες τους ενέργειες στην απώλεια.
Πόσο ευλογημένη είναι η ζωή του απλού ανθρώπου που αντί να ακουμπάει στον πλούτο και την εξουσία, ακουμπάει στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού!
Μου άρεσε πολύ - και την κρατώ μέσα μου ως σύνθημα- μια ευχή από τη Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου που χθες ετιμάτο η μνήμη του "Κύριε, ως θέλεις και ότε θέλεις, μόνον χωρίς αισχύνης και παραπτωμάτων".

Κι όμως προκαλέσαμε...

Έτσι ήμασταν μέχρι να 'ρθει η κρίση.

Κι ούτε που το υποψιαζόμασταν.

Τουλάχιστον ας περάσει σαν υποψία από το μυαλό μας. 

Θα είναι μεγάλο το όφελος.

   Χώρες με τα μεγαλύτερα αποτυπώματα

•9,5 εκτάρια (5 πλανήτες): Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (Ντουμπάι), Κουβέιτ, Κατάρ, Μπαχρέιν, Η.Π.Α.

•7,5 εκτάρια (4 πλανήτες): Αυστραλία, Καναδάς

•6 εκτάρια (3 πλανήτες): Ελλάδα, Ισπανία

  Χώρες με τα μικρότερα αποτυπώματα

•0,5 εκτάρια (1/4 του πλανήτη): Μαλάουι, Αφγανιστάν, Μπαγκλαντές, Σομαλία

 

Είναι προφανές ότι, επειδή η Γη μας είναι ένας πλανήτης, 

για να μπορούν οι πλούσιες χώρες να έχουν τόσο μεγάλα οικολογικά

αποτυπώματα, θα πρέπει οι φτωχές χώρες να έχουν πολύ μικρά.

Την στιγμή που ο κάθε Έλληνας καθημερινά καταναλώνει και μολύνει για 3

ανθρώπους,1δις άνθρωποι πηγαίνουν στο κρεβάτι τους πεινασμένοι.

 

Ουσιαστικά, κλέβουμε το μερίδιο κατανάλωσης και ρύπανσης των φτωχών χωρών.

 
Κάνω κι εγώ την αυτοκριτική μου υπο το φως των προβολέων της

κρίσης. Δεν συγκρίνω τον εαυτό μου με τους εν Ελλάδι κλέφτες,

παχυλόμισθους ή τους φοροφυγάδες. Τον συγκρίνω με τους

Σομαλούς και τους Αφγανούς που έχουν οικολογικό αποτύπωμα

0,25 για να έχω εγώ 2,5, ο μέσος Ευρωπαίος 2,8-3 και ο

Αμερικανός 5. (Αυτό σημαίνει ό,τι αν όλοι ζούσαν σαν εμένα πάνω

στη Γη θα χρειαζόντουσαν 2,5 πλανήτες σαν τη Γη, αν ζούσαν σαν

τον μέσο Αμερικανό θα χρειαζόντουσαν 5 πλανήτες κι αν ζούσαν

σαν τον Σομαλό θα έφθανε το ένα τέταρτο της Γης).

Ομολογώ πως δεν βρίσκω πολλά ελαφρυντικά.

Απογοήτευση κι ελπίδα

 Η γενιά μας έζησε μια διπλή ιδεολογική απογοήτευση. Πρώτα, στη δεκαετία του ’90, ήρθε η κατάρρευση του κομμουνιστικού ονείρου. Το όνειρο στο οποίο πολλοί πίστεψαν με απόλυτη αφοσίωση, αλλά και εκατομμύρια ανθρώπων το πλήρωσαν με τη ζωή τους (με εκτοπίσεις, εγκλεισμούς σε φυλακές, μαρτύριο συνειδήσεως, δολοφονίες κτλ), διαλύθηκε αφήνοντας πίσω λαούς φτωχότατους και διαλυμένες χώρες. Τώρα μας προδίδει και ο καπιταλισμός με στρατιές ανέργων και υπερχρεωμένων απελπισμένων πολιτών, αλλά και ξεπουλημένων χωρών.

Πού λοιπόν θα αναζητήσουμε δύναμη, ελπίδα, χαρά, πληρότητα, δικαίωση; Ποια σχήματα και ποια συστήματα θα καλύψουν τις ανάγκες και τις αναζητήσεις μας όχι εφήμερα, αλλά σταθερά και με πιστότητα; Μια πολύ ζεστή, παρηγορητική απάντηση μας δίνει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον λόγο του "Περί αγάπης".

“Ώστε τίποτα δεν είναι ανώτερο από την αγάπη και την ομόνοια, αγαπητοί. Γιατί με την αγάπη ο ένας γίνονται πολλοί. Αν δύο ή δέκα έχουν αγάπη και ομόνοια μεταξύ τους τότε ο ένας δεν είναι πια ένας, αλλά ο καθένας γίνεται δεκαπλάσιος και θα βρεις στους δέκα τον έναν και τους δέκα στον έναν κι, αν έχουν εχθρό, εκείνος που θα θελήσει να βλάψει τον έναν θα βρει απέναντί του δέκα και θα νικηθεί. Κι αν ο ένας δυστυχήσει, δεν θα τον λυγίσει η δυστυχία, γιατί την σηκώνουν μαζί δέκα. Καθένας απ’ αυτούς έχει είκοσι χέρια, είκοσι μάτια και άλλα τόσα πόδια και δέκα ψυχές. Κι αν γίνουν εκατό ή χίλιες οι αγαπημένες ψυχές, μέχρι πού θα φτάσει η δύναμή τους και πόσο θαυμαστά θα γίνουν τα κατορθώματά τους; 

Γιατί λοιπόν δεν αποκτάμε τη δύναμη της αγάπης έτσι ώστε να κρατάμε τους εαυτούς μας σε ασφάλεια; Μέχρι πότε θα την  περιορίζουμε σε ένα και δύο ανθρώπους; 

Ακόμη κι αν είναι φτωχός εκείνος που έχει φίλους, εν τούτοις είναι πλουσιότερος από τους πλουσίους. Και δεν είναι δυνατόν να πάθει τίποτε κακό εκείνος που φυλάσσεται από τόσους φύλακες, γιατί ούτε οι σωματοφύλακες του βασιλιά δεν είναι τόσο προσεχτικοί, όσο αυτοί οι φίλοι. Εκείνοι, οι σωματοφύλακες, δείχνουν προσοχή από φόβο και ανάγκη, ενώ ετούτοι από συμπάθεια και αγάπη. Έρχονται στιγμές που ο βασιλιάς φοβάται τους σωματοφύλακές του, μήπως ενεργούν για λογαριασμό κάποιων που επιβουλεύονται το θρόνο του, ενώ όποιος βασίζεται σε ανθρώπους που τον αγαπούν, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. Σαν τείχος αρραγές, οχυρωμένο αρμονικά με μεγάλους λίθους, απόρθητο στις εφόδους των εχθρών, είναι η παράταξη εκείνων που αγαπούν ο ένας τον άλλον και είναι θωρακισμένοι με την ομόνοια. Σαν τις χορδές της λύρας που συμβάλλουν σε μια αρμονία και παράγουν γλυκύτατο μέλος, έτσι κι εκείνοι που είναι ενωμένοι σε ομοψυχία αποδίδουν τον ευχάριστο ήχο της αγάπης. Μυριάδες θησαυροί δεν αξίζουν όσο ένας γνήσιος, αγαπημένος συνοδοιπόρος. 

Κι αν η αγάπη των ανθρώπων είναι τόσο δυνατή κι αν η σκέψη των αγαπημένων προσώπων μας τα φέρνει δίπλα μας και μας ενισχύει, αν έχουμε στο νου μας Εκείνον που είναι η Αγάπη, Εκείνον που μας αξίωσε να αγαπάμε αληθινά, τότε ποια λύπη θα μας τσακίσει, ποιο πράγμα θα είναι τόσο φοβερό και επικίνδυνο, ώστε να μας λυγίσει και να μας εξουθενώσει; Αν όταν μας αγαπούν ισχυροί άνθρωποι, αισθανόμαστε ασφαλείς και ισχυροί, πόσο μάλλον πρέπει να αισθανόμαστε ασφαλείς και ισχυροί αφού μας αγαπάει ο Παντοδύναμος Θεός; Η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβο, τον κάθε είδους φόβο».

Μόνο λοιπόν αν μάθουμε, αν μπορέσουμε αληθινά να αγαπήσουμε, θα ξεφύγουμε από την απελπισία της οικονομικής μονοδιάστασης την οποία καθημερινά βιώνουμε και η οποία φαίνεται πως μας έχει λυγίσει. Θα υψωθούμε σε άλλο επίπεδο. Θα ανακαλύψουμε αγαθά που δεν εκδαπανώνται και χαρά που δεν είναι πρόσκαιρη κι εφήμερη, αλλά διαρκής, βαθιά, «ήν ουδείς αίρει αφ’ ημών». Πιστεύω πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αναζητά αυτή την ελπίδα, αυτή τη χαρά, αυτή την πληρότητα.